Skylar Grey- I Know You

  Od jakiegoś czasu, jak pewnie zauważyliście, prym wśród książek wiedzie dzieło E. L. James - 50 twarzy Greya. Sukcesu całej trylogii nie jestem w stanie pojąć, ale ok, czymś ludzi trzeba nakarmić, tych którzy czytanie mają za nic - też. Zatem powstał i film, równie głośny, fenomenalny podobno. No więc mamy książkę, mamy film, a do filmu musi być jakaś muzyka. Przedstawiam Wam piosenkę z soundtracku wyżej wymienionego, oczywiście jakże genialnego filmu – ,,I Know You'' Skylar Grey.
  Skylar Grey to 28-letnia producentka muzyczna, przede wszystkim producentka, bo zajmuje się jeszcze pisaniem piosenek, no i, jak widać, również śpiewaniem. Skylar jest Amerykanką, lubuje się zwłaszcza w hip-hopie, popie i w muzyce rockowej. Gra na instrumentach klawiszowych. W 2010 roku wystąpiła w utworze I Need a Doctor, u boku Eminema i Dr. Dre. Swego czasu był to hit, więc myślę, że znacie, chociaż przelotem. Przejdźmy jednak do ,,I Know You''.
  Na początku to delikatna ballada, wolna i nieco melancholijna. Charakteru nadają jej dźwięki fortepianu zgrywające się idealnie z wokalnym kunsztem Skylar. Występujące refreny, cechujące się nieco wyższą tonacją, podzielone są jakby na dwie części – w pierwszej możemy odnaleźć namiastkę energii, w drugiej tempo zwalnia - subtelny głos wokalistki łączy się z niepokojem wprowadzanym za pomocą dźwięków fortepianu. Niestety im dalej tym gorzej. Wraz z drugą zwrotką pojawia się typowe popowe brzmienie i w tym miejscu fortepianowe brzmienie jest potrzebne jak rybie ręcznik. Gdzieś w tle słychać skrzypce, połączenie tego z podbiciem basów (perkusja? gitara basowa?) tworzy jakąś nieoczywistą i niespójną całość. Myślę, że miało być to coś na miarę Lux Aeterny, gdzie wyraźnie słychać punkt zwrotu akcji. Wyszło natomiast jak połączenie wody z ogniem, jakby Skylar chciała zaśpiewać naraz dwie piosenki – balladę i energiczny pop. A magia, która była na początku, zanika wraz z pojawieniem się popu. Pod koniec piosenki, w ostatnim refrenie, magia powraca, aby za chwilę dać się zabić przez basy.
  Również tekst jest nieoczywisty. Momentami grafomański, a momentami piękny i liryczny. Uważam jednak, że grafomania przeważa. Opowiada jakby o nieodwzajemnionej miłości lub o takiej, która upadła i trzeba ją na nowo odbudować.

  W tekście, w przeciwieństwie do muzyki, widać jakiś dramatyzm, jakąś wątpliwą i zastanawiającą sytuację w której znajduje się para ludzi. Jedno prosi drugie o to, by dało sobie pomóc, jednak na końcu i tak traci swoją cierpliwość.
  Całość byłaby piękna, gdyby była równomiernie utrzymana w jednym klimacie lub gdyby te klimaty były sobie pokrewne i dobrze zmiksowane. No, ale gdyby babcia miała wąsy to by dziadkiem była (opcjonalnie w Eurowizji wystąpiła), więc nie ma co rozkminiać, tylko oceniać to, co jest. A więc tak: początek naprawdę bardzo sympatyczny, ale potem jest tego wszystkiego po prostu za dużo. Z tekstem jestem na nie, bo ile razy można przerabiać to samo. Za to wokalem  jestem bardzo na tak. Lubię głos Skylar, jest taki zwyczajny, prosty, a jak wiadomo – piękno tkwi w prostocie. Z mojej strony ten twór otrzymuje 3/10.

A jeżeli spodobał wam się ten utwór Skylar, zapraszamy także do odsłuchania innych.

,,Invisible''

 

,,Words''

,,Slowly Freaking Out''

,,Haunted''

Żeby nie było: z tej strony Blue a to jest post Destroyi. Mam nadzieję, że nadal tutaj jesteście i nas ,,oglądacie''. Zapraszamy do komentowania i mam nadzieję za niedługo moje pięć minut sławy. 
Tak więc dziękuję i miłego słuchania muzyki!