Myslovitz- Szklany Człowiek

   Dzisiaj z nową notką przychodzi do was nasza stażystka Destroya, która dzisiaj przedstawi wam zapewne znany już zespół- Myslovitz. Na pewno znajdą tu się także jego fani, kto wie (tutaj już chyba nic mnie nie zaskoczy). Tak więc pozdrawia was Blue i ,,oddaję głos'' Destroyi i zapraszam do czytania.

  Jak zwykle kilka surowych informacji na początek, choć myślę, że każdy z was w jakimś stopniu zna Myslovitz. Powstali w 1992 roku, początkowo zespół nazywał się The Freshman, a do życia został powołany przez Artura Rojka w Mysłowicach. Obecnie Artur prowadzi solową karierę, a w zespole zastąpił go Michał Kowalonek. Mimo tak długiego stażu na scenie grupa z powodzeniem wydaje nowe krążki (ostatni 1.577). Zespół tworzy w gatunkach takich jak: pop, rock alternatywny, rock psychodeliczny. Najbardziej znanym utworem Myslovitz jest Długość dźwięku samotności. A co ze Szklanym Człowiekiem pochodzącym z płyty Korova Milky Bar?

  Myślę, że to genialny utwór, tak jak większość ich twórczości, taa, zaleciało landryną. Ale do sedna: nie czuję się w żaden sposób upoważniona, aby oceniać tak wielkie dzieło, więc jak zwykle zaznaczam, że to przedstawiam moją opinię. Szklany Człowiek jest wyjątkowym dziełem, nostalgiczną, melancholijną opowieścią o własnej niemocy i niechęci do świata. Autor przedstawia nam swoje pesymistyczne nastawienie do wszystkiego, mówi nam o tym pierwszy wers: „Jeszcze noc się wokół tli, a już wiem, że dzień jet zły”. W tekście można też dostrzec rozważania autora nad bezsensownością swojego istnienia czy brakiem własnej wartości, potwierdzenie odnajdujemy w słowach: „Bo nie ma we mnie nic, i nic nie jestem wart, a czerwień mojej krwi to tylko jakiś żart.”. W ostatnich słowach zauważamy całkowite zwątpienie: „I nie pocieszaj mnie i tak tu będę stał, bo nie ma we mnie nic i nic nie jestem wart.”, wskazuje ono na całkowite i świadome oddanie się w objęcia nicości. Wszystkie te emocje są podkręcone psychodeliczną muzyką idealnie wkomponowaną „między wiersze”. 

  Wokal. W oryginale Szklanego Człowieka śpiewa Artur Rojek, a co do jego umiejętności wokalnych chyba nikt nie ma wątpliwości. Poczynając na czystości wydobywanych dźwięków aż do niepowtarzalności barwy jego głosu. Tym razem również się wykazał, bo moim zdaniem słucha się go świetnie.

Podsumuję w bardzo dużym skrócie: geniusz, który z czasem się nudzi, zatraca pomiędzy popowymi, łatwo przyswajalnymi kawałkami. Co do oceny... Jest ona podparta o  moje pierwsze wrażenie, które trwało dwa tygodnie, zatem 9/10.

  Mam  nadzieję, że zgadzacie się z moją interpretacją, wrażeniami i oceną, tak czy inaczej zapraszam do żywego komentowania.

Destroya

Jeżeli ta piosenka wam się spodobała, zapraszamy również do odsłuchania innych utworów. Czekamy także z niecierpliwością na wasze komentarze.

,,Nocnym Pociągiem Aż Do Końca Świata''

,,Sprzedawcy Marzeń''

,,Długość Dźwięku Samotności''

,,Dla Ciebie''